Afgelopen maandag had ik met een oude vriend afgesproken bij de houten fietsenstalling bij mij om de hoek. De stalling is van een bedrijf en is enorm kenmerkend. Omdat mijn vriend niet wist waar ik woonde, dacht ik dat dit wel een goed opvallend punt was om af te spreken. Hij kwam met de motor, zodat we daarna een eindje konden rijden. Hij was iets later, ik denk een kwartiertje ofzo, waardoor ik dus erg lang bij de stalling stond. Op een gegeven moment kwam er iemand naar buiten om te vragen wat ik daar deed. Ik schaamde mij rot, want ik besefte toen pas alsof het leek alsof ik daar wat te zoeken had. Wat ik natuurlijk helemaal niet had. Ik zei dat ik op een vriend wachten. Toen kwam er nog iemand naar buiten, en werd het allemaal nog groter. Voor mijn gevoel.
Eindelijk kwam de motor
We hoorden het geluid al. Terwijl ik nog steeds met rode wangen aan het stotteren was over iets raars, kwam mijn vriend aan. Hij pakte het meteen goed op en zei dat hij het ook een rare plek vond om af te spreken. Zo konden we er allemaal om lachen. Uiteindelijk vind ik het wel leuk, hoe zoiets toch leidt tot een interactie met mensen die je anders nooit had gezien. De volgende keer staan we bij de containerberging.